De aankomst (donderdag 13 oktober)

We begonnen de dag gezamenlijk en eindigden gezamenlijk. Tussenin ging ieder zijn eigen weg, elk op zijn of haar eigen tempo. Wat het was nog een pittige tocht. Hier en daar kwam een regendruppel ons verfrissen.
De weg naar Monto do Gozo ging steil bergop. We werden vergezeld door heel wat andere onbekende pelgrims. Schoorvoetend omwille van de moeilijkheidsgraad, of het willen verlengen van de weg?

 

Vanop de berg van de vreugde brandden we nog een zeer welgemeend kaarsje voor zowel oude als nieuwe vrienden. We keken we in alle windrichtingen, en zetten onze weg verder in de juiste richting (of toch bijna allemaal). Onderweg kwam ik veel liedjes die ik van thuis meebracht of verwijzingen ernaar tegen, zo was het thuisfront mee onderweg. Toeval bestaat niet...

Ondertussen neem ik minstens evenveel liedjes mee in de omgekeerde richting.
Impossible - James Arthur
can't stop the feeling - Justin Timberlake
 
De gedachte aan thuis, mijn twee eigen voeten (en een wandelstok), en de nabijheid en verbondenheid met de speciale mensen in onze groep stuwden me voort. De ontlading om op eigen kracht, met die van de anderen mee aan mijn zijde, door de poort te stappen op de tonen van een doedelzak, was onbeschrijfelijk. Het voelt altijd aan zoals de eerste keer. Ik kreeg een prachtig geschenk bij aankomst en hoop dit nog lang met mij mee te dragen.

Dit was mijn tocht, maar evengoed die van zovele anderen.

PS: niet ongerust zijn als je Jos2 niet op de foto vindt, die heeft uiteindelijk ook zijn weg gevonden.

"Buen Caminio, als je Sarria opnieuw tegenkomt, dan ben je de verkeerde richting uitgegaan ;-). "