Het prille begin (woendag 5 oktober)

Wat een dag, zoveel unieke ervaringen, zoveel magische momenten. Voor iedereen een andere beleving, en toch ook dezelfde.

We vertrokken vanop ruim 100 km als echte toeristen. Zo enthousiast met foto's maken dat onze fotograaf de gracht met netels induikelde na een stapje te ver naar achter.

Bij de eerste 100km-paal hadden ze ons wel goed liggen, want die was een beetje nep. Hilariteit alom bij de 2e dus. Bij de oude rotten-wandelaars was er wel een beetje verwarring want blijkbaar is er een renovatiegolf geweest en zijn de oude verweerde en volgeschreven palen vervangen door blinkende nieuwe exemplaren, al zullen die niet lang ongerept blijven.

Zand, stront en stenen, dat kwamen we tegen vandaag. Maar ook mooie plekjes bij donativos, waar de vrijgevigheid en openheid van af straalden. (Voor de thuisblijvers: donativos zijn rustplaatsen waar de lokale bewoners drank en versnaperingen klaarzetten in ruil voor een vrije gift).

Een magisch moment kwam bij Martin from Holland. Waar Nieuw-Zeelanders hun favoriete muziek met ons deelden:
Xavier Rudd - Follow the Sun

Het is op deze Camino-weg zo makkelijk om contact te leggen met de wereld. Vreemden worden al snel medetochtgenoten. Hulp en steun wordt met gemak rondgestrooid.
Veel te snel doemden de majestueuze trappen van de stad Portomarin voor ons op. Daar was de beloning op een terrasje des te groter (en de impact ervan ook ;-) ). En wonder boven wonder kwamen we medepelgrims van op moeilijke stukken onderweg opnieuw tegen.

Tenslotte nog even wat attributen die wij dagelijks vele malen uit onze tas halen: het stempelboekje, een persoonlijk notitieboekje en onze zorgen-stenen. Van die stenen is er ééntje voor mijn beste vriend, en dan is het nog kiezen of ik de witte of zwarte steen in Compostela achterlaat..

Life

moves pretty fast

If you don't stop and

look around

once in a while

you could

miss it.