Terugblik

Twee weken terug kwamen we terug van een inspirerende tocht met ontzettend lieve deelnemers. Compostela blijft nazinderen.

Samen ontbijten, 12 km stappen en elkaar en andere pelgrims ontmoeten, samen avondmalen: het dagelijks programma. Het gezamenlijk dankmoment was heel bijzonder. De moppen die getapt werden maar evenzeer de diepgaande gesprekken aan een tafeltje of gewoon langs de kant van de weg maakten van deze tocht een hoopvolle ervaring. Alleen en samen maar ook met medepelgrims een babbeltje slaan.  Mannen en vrouwen waarvan we niet eens een naam kennen.  Zo was er die Italiaan, die gedeeltelijk verlamd, strompelend zijn Camino aflegde, altijd blijgezind, steeds vriendelijk. Of die mevrouw uit Nieuw-Zeeland die in Nederland had gewoond en spontaan na een lange babbel ons gezelschap knuffelde voor ze verder stapte. En die bompa uit Canada die zijn kinderen en kleinkinderen zo hard mistte, tranen met tuiten liepen over zijn wangen.  Gelukkig keerde hij ’s anderendaags huiswaarts. Ik heb hem innig omhelst. Tenslotte die Japanse mevrouw die wat graag mijn uitgestoken hand aannam op een erg moeilijk stuk en samen op foto wilde, allemaal aparte ervaringen. Elke pelgrim kent wel een bijzonder voorval, voor iedereen verschillend maar voor ieder van ons deugddoend, vitaminen voor hart en ziel.

Pelgrimstocht of bedevaart? Pelgrimeren: bidden met de voeten. Geloven? Ik heb daar een simpele uitleg voor. In het woord ‘GELOVEN’ zit het woord ‘LOVE’ vervat. Daarmee is veel gezegd.

Santiago: we gaan het ons nog lang heugen.

Dankjewel

Dankjewel aan alle deelnemers stuk voor stuk voor hun enthousiasme van bij het begin. Dankjewel Sara: je teksten op de blog kenden veel bijval. Dank aan Luc voor de fijn verzorgde pelgrimszegen. Dank aan onze bisschop Patrick voor de geloofsbrief. Dank aan Virginie (educatief medewerkster samana) die in een drukke periode onverwachts moest overnemen van Katleen (pilootproject 2015). Dankjewel Mia, Greet, Peter en Johnny voor de samenwerking, zonder jullie was deze tocht niet mogelijk en nooit zo succesvol. Dankjewel aan alle volgers van de blog en zij die een reactie plaatsten. Voor wie ze bedoeld waren betekende het heel veel. En ‘last but not least ', het thuisfront voor het geduld en het vertrouwen. 12 dagen van huis is geen eeuwigheid maar toch. ’s Morgens alleen aan tafel,  ’s middags alleen aan tafel, ’s avonds alleen aan tafel, leuk is anders. Dagelijkse realiteit voor velen in de hedendaagse samenleving.

Straks terugkomdag: ik kijk ernaar uit.  

Santiago de Compostela

Santiago de Compostela, het blijft tot de verbeelding spreken. Als je bedenkt dat amper 30 jaar terug nog geen 3000 Pelgrims toekwamen en dat dit jaar al meer dan 10 jaar op rij, (2010 – heilig jaar -niet meegerekend) het aantal, jaar na jaar stijgt om in 2021 (het volgend heilig jaar) hoogst waarschijnlijk alle records te breken. Dit is fenomenaal. Wat bezielt mensen van over de hele wereld, van alle continenten om in het noorden van Spanje een Camino (Spaans voor weg) te stappen? Pelgrimeren naar een plaats waar volgens een legende apostel Jacobus begraven ligt. De mensheid, de westerse wereld, het christendom op weg, op zoek. Santiago: het Mekka van het westen? Santiago, ook een studentenstad, het geeft de stad ook een levendig en jeugdig karakter. Maar bovenal is Santiago natuurlijk een bestemming voor pelgrims te voet en per fiets, maar ook met de auto, de bus, het vliegtuig of de trein, een enkele keer met paard, hond of ezel. In 2015 kwamen in totaal 262.459 pelgrims aan waarvan 236.716 te voet en 25.346 met fiets, 71 in een rolwagen. (gegevens van het Oficina de acogida al peregrino)

In de Codex Calixtinus (een manuscript met pelgrimsgids uit de 12de eeuw) staat volgende tekst: “Santiago ha venido a ser la alegría de los pueblos. Por eso el que viene triste vuelve alegre”, wat zoveel betekent als “Santiago is de vreugde van de mensen. Wie verdrietig aankomt,  wordt vrolijk”. Ik wil dat graag beamen.

Muchos Gracias

Natuurlijk werd er een complotje gesmeed om onze vrijwilligers te bedanken.

 

  Iedereen bedankt voor jullie grote en kleine inbreng. Bedankt voor de onbeschrijfelijke ervaring die ik met jullie mocht delen. Maar in het bijzonder de big en little chief en hun medewerkers.




Adrien overspoelde ons met uren en plaatsen van afspraak. Hij bracht een rustgevende kracht die de groep gedragen heeft.

Greet stond altijd klaar, zonder op te dringen. Ze zorgde mee voor de spirituele en emotionele inbreng.

 

Johnny was perfect voorbereid als chauffeur van de minibus, maar ook zoveel meer. De carroserie van een beer, met een groot-klein hartje.

Mia heeft dan wel weinig plakkers uitgedeeld, maar ons op zoveel andere manieren van pijntjes verlost, onder andere met een mopje hier en daar.

Peter maakte de weg zoveel breder voor ons allen. Maar ook de gesprekken dieper. Bij vele tochten was hij onze 'laatste man', maar we lieten ons maar al te graag inhalen.

Buen Camino!

De pelgrimsviering (vrijdag 14 oktober)

Onze tocht eindigde zeker niet met de aankomst op de 0 km-steen op het grote plein voor de kathedraal. We hadden nog een hele dag in de stad voor de boeg. Met als kers op de taart de pelgrimsviering mét het zwaaiende wierookvat.

Menig souvenirwinkeltje werd bezocht, de gezellige cafeetjes, hier en daar ging er iemand voor een museum en voor de obligate knuffel met de apostel.

Voor dat laatste was voor mij de rij wat te lang, en stiekem wilde ik de speciale ervaring van vorig jaar niet veranderen. We verkenden de kathedraal en vonden een zalig rustig plekje bij een zijaltaar van het heilige sacrament, voor een laatste bezinning.


De pelgrimsviering maakte veel indruk. We werden speciaal vermeld als groep, zowat het enige wat we opvingen tussen al het onverstaanbare Spaans. Al verbaasde het me opnieuw hoeveel van de zinnen uit de lithurgie herkenbaar zijn. Maar nog meer hoe bij de offergang de zee van mensen spontaan open ging om de rolstoel door te laten (heel wat ander dan we gewoon zijn in het dagelijks leven :-S). Toen ik de adembenemende muziek met mijn ogen toe beluisterde, leek het wel alsof ik de zon zag schijnen.



En dan te bedenken dat het allemaal begon met één gele pijl.

Grapje ;-)

"Start each day with a smile"

De aankomst (donderdag 13 oktober)

We begonnen de dag gezamenlijk en eindigden gezamenlijk. Tussenin ging ieder zijn eigen weg, elk op zijn of haar eigen tempo. Wat het was nog een pittige tocht. Hier en daar kwam een regendruppel ons verfrissen.
De weg naar Monto do Gozo ging steil bergop. We werden vergezeld door heel wat andere onbekende pelgrims. Schoorvoetend omwille van de moeilijkheidsgraad, of het willen verlengen van de weg?

 

Vanop de berg van de vreugde brandden we nog een zeer welgemeend kaarsje voor zowel oude als nieuwe vrienden. We keken we in alle windrichtingen, en zetten onze weg verder in de juiste richting (of toch bijna allemaal). Onderweg kwam ik veel liedjes die ik van thuis meebracht of verwijzingen ernaar tegen, zo was het thuisfront mee onderweg. Toeval bestaat niet...

Ondertussen neem ik minstens evenveel liedjes mee in de omgekeerde richting.
Impossible - James Arthur
can't stop the feeling - Justin Timberlake
 
De gedachte aan thuis, mijn twee eigen voeten (en een wandelstok), en de nabijheid en verbondenheid met de speciale mensen in onze groep stuwden me voort. De ontlading om op eigen kracht, met die van de anderen mee aan mijn zijde, door de poort te stappen op de tonen van een doedelzak, was onbeschrijfelijk. Het voelt altijd aan zoals de eerste keer. Ik kreeg een prachtig geschenk bij aankomst en hoop dit nog lang met mij mee te dragen.

Dit was mijn tocht, maar evengoed die van zovele anderen.

PS: niet ongerust zijn als je Jos2 niet op de foto vindt, die heeft uiteindelijk ook zijn weg gevonden.

"Buen Caminio, als je Sarria opnieuw tegenkomt, dan ben je de verkeerde richting uitgegaan ;-). "

Stront, stenen of regen, niets houdt ons tegen (woensdag 12 oktober)

Het nachtje in de albergue.. de één heeft beter geslapen dan op hotel, de ander al wat minder. 's Morgens waren de oogjes sowieso klein toen het licht aan ging. Dat we in de regen moesten vertrekken zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. John Douche en Jack Shower waren niet enkel in de badkamer van de partij.

De meesten onder ons slaagden er wonderwel in om de stromende regen te vermijden en stapten door een lichte regen zalig ruikend bos van eucalyptusbomen. De positieve denkers onder ons zagen al snel een streepje blauwe lucht. Niet veel later werden we beloond met een waterig zonnetje en een eerste zicht op Santiago.

Onderweg merkten we dat vele pelgrims zich hadden laten aanspreken door een mooi stukje natuur met een watervalletje om aandenkens achter te laten. Vorig jaar was hier nog niets van te zien. Dat maar om te zeggen hoe snel zoiets kan gaan en hoe de weg voortdurend veranderd. Ook bij je zoveelste tocht is er nog steeds wat nieuws te ontdekken. En dat niet alleen over de weg, maar ook over onszelf.

Tijdens de middag werden de gesprekken serieuzer. Dierbaren die al een stapje verder dan het leven gezet hebben, voelden plots heel erg dichtbij en namen deel aan onze tocht.

De laatste kilometers zijn aangebroken. De spanning stijgt naar de aankomst, maar ook de weemoed dat onze tocht bijna afgelopen is. Hebben we gevonden wat we zochten? Of is het geen einde, maar een begin?





 "I took a walk in the woods, and came out taller than the trees."

Het thuisfront

Voor ik aan het echte verslagje begin, wil ik nog graag het thuisfront bedanken voor alle kleine en grote steuntjes. Ik wil er in een heel bijzonder groepje uitpikken dat wel heel hard voor me duimt: de rolstoeldansgroep van 'De Regenboog uit Genk.

(dinsdag 11 oktober)

                                                                                  "you got this, keep walking!

een spaans pintje in een Belgisch getint glas           een assortiment van voorgerechtjes

aandachtig luisteren naar elkaar

Is er nog plaats in de herberg? (dinsdag 11 oktober)

Vandaag even weinig foto's, want zodadelijk gaat het licht uit in de albergue.
De website van de albergue

Het zonnetje kwam maar heel even piepen vandaag. We verwachtten ons steeds aan regen, dus liepen we wat harder door vandaag.

Ondanks de iets minder mooie omgeving en grijze weer, merkte ik vandaag veel sterren op. In de glinsterende stenenweg, de witte bloemetjes langs de weg, de gedroogde zaadjes van de eucalyptus, een liedje op de tv in de cafetaria.
Coldplay - A Sky Full of Stars
Maar ook in de ogen van medepelgrims, die Compostela steeds dichterbij zien komen.

Nature calls (maandag 10 oktober)

Wie had gedacht dat spullen zich zo ver konden verspreiden in het hotelkamer op drie nachten? Het inpakken nam dan ook wat meer tijd in beslag.

Het was wederom weer een prachtige dag. Die goed gestart werd met een ferme bergop. Het uitzicht was dan ook navenant.

Na een rustige ochtend met een deugddoende koffie- en kaarsjespauze in het stadje Arzua wandelden we door prachtige weggetjes en bosjes. We genoten met volle teugen van het prachtige weer, broeken werden weer snel afgeritst. Benieuwd wat dat de komende dagen gaat geven..
 Onze medepelgrims verbaasde zich steeds weer over de rolstoel, en ons verhaal werd dikwijls verteld aan Amerikanen, Nieuw-zeelanders, Zweden, ... Maar zelf hadden we nog meer respect voor een meisje met een volledige beenprothese.

Voor de meesten onder ons werd het een kortere dagtocht, dicht bij de natuur, en ook de terrasjes ;-). Al waren het wel Spaanse kilometers, want die laatste 1,5 km bleef duren en waren er uiteindelijk ruim 3. Niettemin zijn we nu aanbeland op 30 km van Compostela, en slapen we morgen al in een albergue.

"We travel not
to escape life,
but for life not
to escape us."

Today is your day (zondag 9 oktober)

Elke dag denk ik: dit gaat de best dag van de tocht geweest zijn. Maar steeds krijg ik ongelijk!

This was my day, dat vertelden de teksten onderweg toch. We zijn ook zeker drie keer mijn naam ergens tegengekomen :-).

In één van de weinige souvenirwinkeltjes hebben we ons hart kunnen ophalen.

 Ook onze grote chef/mini-buschauffeur vond een gepast t-shirt.

Dankzij de hulp van binnen en buiten te groep geraakte ik eens in de voorhoede en heb ik eens wat andere foto's dan van achterkanten van pelgrims in de verte.

We kwamen een wel heel speciale pelgrim tegen onderweg. Voor een worteltje kregen we een mooie stempel. En daarna kregen we een acrobatisch stukje weg te verwerken.

 De opluchting was groot toen we samen de overkant bereikten (en deze keer staat de pijl wel in de juiste richting).

We genoten vandaag volop van de stralende zon en de mooie natuur. Er waren veel hellingen te overwinnen en ook de 50km. We hebben al de helft van de weg gelopen. Onze voeten beginnen al af te tellen, maar ons gemoed wil nog niet denken aan de aankomst. Een gezamenlijk bezinningsmoment maakte heel erg duidelijk hoe diep de Camino onder je huid kruipt.

 

"Pay it forward"









"Het kan zo eenvoudig zijn."

Spaanse teksten voor het thuisfront

Wie oh wie kan ons helpen met volgende teksten? Zijn het inspirerende of gewoon om af te spreken met wandelende achterblijvers?

Hier willen we eigenlijk gewoon weten wat een 'rodela' is: 

 

We hebben ook een plantje gevonden wat 'cepillo' heet en een vis gegeten die 'raya' heet. Nu zijn we wel heel benieuwd wat we gezien en gegeten hebben!

Een lach en een traan (zaterdag 8 oktober)

Vandaag bleef het erg lang mistig en donker. Mijn voornemen om wat vroeger te vertrekken vanuit Palas del Rei werd daardoor wat uitgesteld en mijn voorsprong wat kleiner. Maar toch lukte het om rustig tijd te maken in en op weg naar het kerkje van San Tirso.

Op de tonen van prachtige muziek stak ik mijn kaarsjes aan (nog net op de foto te zien door het deurtje). Ik werd er onverwacht erg emotioneel van. Zeker toen ik bedacht dat mijn kaarsen nog zullen branden op het moment van aankomst in Santiago.

Na een stukje over de emotionele weg, werd het tijd voor de fysieke weg. Drie sterke mannen hielpen mij door berg en dal.

Op stopplaatsen kwamen we regelmatig onze mede-Samana-pelgrims tegen. Vandaag werd er gul rondgestrooid met grapjes en slappe lach-buien. Zo werd het een plezierige dag.

Tussendoor kwamen ook de serieuzere onderwerpen boven drijven in de gesprekken. De weg biedt ons vele kansen. Willen we ze nemen? Zien we ze wel? En accepteren we wat de weg ons biedt? Er leek even een wandelstok op mijn weg te komen, maar de eigenaar keerde terug. Wil dat zeggen dat ik de steun niet nodig heb?

We volgen al vier dagen gele pijlen richting ons doel. Soms lijkt dat doel ver en soms dicht bij. Soms probeert iemand ons in de war te brengen ;-), maar geraken zullen we er!

Bij de aankomst bezochten sommigen onder ons nog het mooie museum 'Terra de Melide', op de foto linksachter het witte gebouw. Welgemeend vriendelijk en geduldig personeel en prachtig aangepast aan minder mobielen. Al stond er wel een kast in de weg bij het afrijden van de traplift, gelukkig was het geen museumstuk!

's Avonds sluiten we de dag af met een gezamelijke zangstonde, blijkbaar een gezamelijke jeugdbewegings-herinnering: Het Avondlied .

 

"We are not that far, because we can see the same sky."

 

"Geluk heeft geen groot huis nodig,
maar wel een deur om binnen te gaan."