Vandaag bleef het erg lang mistig en donker. Mijn voornemen om wat vroeger te vertrekken vanuit Palas del Rei werd daardoor wat uitgesteld en mijn voorsprong wat kleiner. Maar toch lukte het om rustig tijd te maken in en op weg naar het kerkje van San Tirso.
Op de tonen van prachtige muziek stak ik mijn kaarsjes aan (nog net op de foto te zien door het deurtje). Ik werd er onverwacht erg emotioneel van. Zeker toen ik bedacht dat mijn kaarsen nog zullen branden op het moment van aankomst in Santiago.
Na een stukje over de emotionele weg, werd het tijd voor de fysieke weg. Drie sterke mannen hielpen mij door berg en dal.
Op stopplaatsen kwamen we regelmatig onze mede-Samana-pelgrims tegen. Vandaag werd er gul rondgestrooid met grapjes en slappe lach-buien. Zo werd het een plezierige dag.
Tussendoor kwamen ook de serieuzere onderwerpen boven drijven in de gesprekken. De weg biedt ons vele kansen. Willen we ze nemen? Zien we ze wel? En accepteren we wat de weg ons biedt? Er leek even een wandelstok op mijn weg te komen, maar de eigenaar keerde terug. Wil dat zeggen dat ik de steun niet nodig heb?
We volgen al vier dagen gele pijlen richting ons doel. Soms lijkt dat doel ver en soms dicht bij. Soms probeert iemand ons in de war te brengen ;-), maar geraken zullen we er!
Bij de aankomst bezochten sommigen onder ons nog het mooie museum 'Terra de Melide', op de foto linksachter het witte gebouw. Welgemeend vriendelijk en geduldig personeel en prachtig aangepast aan minder mobielen. Al stond er wel een kast in de weg bij het afrijden van de traplift, gelukkig was het geen museumstuk!
's Avonds sluiten we de dag af met een gezamelijke zangstonde, blijkbaar een gezamelijke jeugdbewegings-herinnering:
Het Avondlied .
"We are not that far, because we can see the same sky."
"Geluk heeft geen groot huis nodig,
maar wel een deur om binnen te gaan."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten