Stront, stenen of regen, niets houdt ons tegen (woensdag 12 oktober)

Het nachtje in de albergue.. de één heeft beter geslapen dan op hotel, de ander al wat minder. 's Morgens waren de oogjes sowieso klein toen het licht aan ging. Dat we in de regen moesten vertrekken zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. John Douche en Jack Shower waren niet enkel in de badkamer van de partij.

De meesten onder ons slaagden er wonderwel in om de stromende regen te vermijden en stapten door een lichte regen zalig ruikend bos van eucalyptusbomen. De positieve denkers onder ons zagen al snel een streepje blauwe lucht. Niet veel later werden we beloond met een waterig zonnetje en een eerste zicht op Santiago.

Onderweg merkten we dat vele pelgrims zich hadden laten aanspreken door een mooi stukje natuur met een watervalletje om aandenkens achter te laten. Vorig jaar was hier nog niets van te zien. Dat maar om te zeggen hoe snel zoiets kan gaan en hoe de weg voortdurend veranderd. Ook bij je zoveelste tocht is er nog steeds wat nieuws te ontdekken. En dat niet alleen over de weg, maar ook over onszelf.

Tijdens de middag werden de gesprekken serieuzer. Dierbaren die al een stapje verder dan het leven gezet hebben, voelden plots heel erg dichtbij en namen deel aan onze tocht.

De laatste kilometers zijn aangebroken. De spanning stijgt naar de aankomst, maar ook de weemoed dat onze tocht bijna afgelopen is. Hebben we gevonden wat we zochten? Of is het geen einde, maar een begin?





 "I took a walk in the woods, and came out taller than the trees."